Kafamda bir tuhaflık

KAFAMDA BİR TUHAFLIK

Normal şartlarda hani o “çok satılan” raflardaki kitapları alıp okumayı sevmem. Neyi ne zaman okuyacağımı hal ve ruhiyetim belirlesin isterim. Bu yüzden de sanırım kütüphane rafları arasında dolaşıp o zaman için kitap seçmeyi de seviyorum. Orhan Pamuk okumayı da itiraf etmem gerekirse bahsettiğim nedenden dolayı hep biraz ötelemişimdir. Önyargıların da kırılması için gereken şey ise bazen özüne güvendiğiniz bir arkadaşınızdan aldığınız bir tavsiye ile sıcak bir kitap yorumu olabilir. İşte bende Orhan Pamuk’un kaleminden Kafamda bir tuhaflığa bu şekilde ulaştım.

Sanırım arkadaşımın güzel anlatımı sayesinde kitaba bolca heyecanla başladım ve bu sonuna kadar da sürdü açıkçası.  Bu sıralar içinde bulunduğum kitap iştahsızlığımı da umarım ki aldı J Orhan Pamuk’u herkes kadar ben de dili güçlü bir yazar olarak görür, fazladan da biraz korkardım açıkçası. Fakat Kafamda bir tuhaflık bunu da aldı götürdü. Uzun zamandır dinlediğim en iyi öykü diyebilirim bu kitap için, okuması kolay, akıcı ve anlatımı güçlü. Öyküde olayların sıralanışı ve uzun bir zaman dilimini kapsaması bakımından Yüzyıllık yalnızlığı anımsattı aslında bana (anne, baba, çocuklar, torunlar, torunların büyümesi vs).

Kafamda bir tuhaflık, çocukluk yıllarında babasının yanına köyünden İstanbul’a boza-yoğurt satmaya gelen Mevlut’ün hikâyesi. Kitapta yaklaşık 50 yıllık bir süreç anlatılıyor aslında, bu da İstanbul’un yıllar süren kentselleşmesine, Türkiye’nin geçirdiği siyasi gelişmelere ve insanların bu süreçte uğradıkları erozyona ayna tutuyor.  Yıllar boyu süren tek bir şey var oda Mevlut’ün ayrılamadığı bozacılık.  Kişilik olarak saf ve naif olan Mevlut ise bu öyküde kendi yerini sorguluyor bu gelişmelerle, acaba niyet midir asıl olan yoksa kısmet mi?